“Tegen de echte verhalen en het echte leven… daar kan geen soap tegenop”

Veel van mijn collega’s hoor ik jammeren over het verdwijnen van hun geliefde soap. Na 25 jaar lief, leed, oorlog, vrede en sex is het gedaan met de personages. De intriges zijn uitgevochten en de geheimen zijn gedeeld. Ik heb er niks mee. De levens volgen van niet bestaande Mensen is niet aan mij besteed. Het boeit me niet en ik neem er de tijd niet voor. Ook al kun je wel 10 afleveringen missen zonder ook maar iets van jet verhaal te missen (ik pik wel eens her en der wat soap minuten mee) Toch is het grootste deel van mijn week gevuld met het leven van andere mensen. Ik heb het wel eens gekscherend benoemd  als mensen me verbaasd aankeken  omdat ik GTST niet volg. Nee ik volg niet GTST maar wel 48 andere interactieve soaps. Verbazing alom. 48?, interactief?  Ja zoiets….. Wanneer ik op mijn werk door de gangen loop weet ik achter elke deur schuilt een verhaal, ik kom niet elke dag achter elke deur, maar dat geeft niet, het verhaal gaat verder wanneer ik die deur wel opendoe. Bij de ene de vreugde over een zwanger kleinkind en later de geboorte, we bekijken de foto’s en als ik mazzel heb een keer de echte baby, bij de ander het verdriet over het verlies van een dierbare. Een hand vasthouden, bemoedigende woorden en luisteren en bij beide zien hoe het verhaal zich verder ontwikkeld. Ik mag meekijken en meebeleven. Maar ook de kleine scènes zijn zo leuk. Vandaag praten over de bingo van morgen en overmorgen kunnen vragen “heeft u wat gewonnen?”  Van was het gister leuk met uw kinderen tot is dat nou die nieuwe jurk, wat staat hij u mooi!. Ik ga mee in de wereld van de dementerende en samen schudden we ons hoofd over wat “ze” nou toch wel niet allemaal hebben gedaan, de schurken . Ik beloof plechtig dat ik het ga regelen en jaag snachts , voor mij onzichtbare, mannen uit de slaapkamer. 48 deuren, 48 verhalen, 4 soaps. Ik volg de levens van echte mensen, van mensen die ik zo goed ken, van mensen die ik een warm hart toedraag. Ik geniet van de verhalen en het contact wat  ik op die momenten met de hoofdrol spelers heb. Koester het contact is het nieuwe motto en wat mij betreft heb je daar geen dure theorieën bij nodig, geen boekwinsten of lastige diagrammen. Koester het contact is voor mij 28 uur per week afstemmen op het juiste kanaal. Dan loop ik langs de deuren en weet ik gewoon: tegen het echte leven, tegen de echte verhalen en de echte emotie… daar kan geen soap tegenop!!